Około roku 1385, w tym samym co dziś miejscu, wznosił się na Rynku Staromiejskim gotycki budynek Dworu Artusa. Smukłość sylwetki stanowiła o jego pięknie. Obok ratusza był bez wątpienia najokazalszą budowlą świecką. Od początku istnienia budynek należał do elitarnego Bractwa Świętego Jerzego. Bractwo to, na wzór legendarnego króla Celtów, Artura, i rycerzy Okrągłego Stołu, pielęgnowało różne formy życia towarzyskiego i religijnego. Na ten czas przypadał znakomity rozwój przemysłu. Powstało mnóstwo cechów rzemieślniczych, dzięki którym Toruń zasłynął z odlewu dzwonów, fabrykacji guzików, wypieku pierników, wyrobu wódek, zegarków, mydła i farb. Istniała nawet mennica, a król Kazimierz Jagiellończyk nadał miastu również prawo bicia złotych monet. To właśnie w Dworze Artusa w 1466 roku zaprzysiężono drugi pokój toruński, na mocy którego wróciły do Polski Prusy Królewskie i Warmia.

Pod polskim panowaniem miasto pozostawało do roku 1793, dochodząc w tym czasie do takiego rozkwitu, że stało się jednym z głównych ognisk handlu w Rzeczypospolitej. Zyskało wiele przywilejów królewskich łącznie z prawem wolnego miasta.

W ówczesnym Dworze Artusa gościło przez wieki wielu znakomitych władców: królowie polscy – Kazimierz Jagiellończyk, Jan Olbracht, Zygmunt August, Stefan Batory, Zygmunt III Waza, Władysław IV, Jan Kazimierz, Jan III Sobieski, królowie szwedzcy, pruscy, wielcy mistrzowie zakonu krzyżackiego, carowie rosyjscy, przedstawiciele Hanzy i zamorscy kupcy.

Dwór Artusa był świadkiem wydarzeń historycznych, politycznych, społecznych i religijnych. 14 czerwca 1802 roku przystąpiono do całkowitej rozbiórki tzw. pierwszego Dworu Artusa. W 1829 roku w miejscu rozebranego Dworu Artusa oddano do użytku obiekt będący dziełem budowniczego Heckerta. Na parterze tego budynku znajdowała się sala widowiskowa, na piętrze zaś sala reprezentacyjna – obie jednak skromnych rozmiarów.

Do roku 1842, kiedy to rozwiązane zostało Bractwo Świętego Jerzego, nowy obiekt nosił starą nazwę, kontynuując funkcję Dworu Artusa, natomiast po tej dacie budynek nazwany został Teatrem Miejskim, w którego pomieszczeniach odbywały się rozmaite, ważne dla miasta uroczystości, spotkania bractw cechowych oraz słynne bale.

W lutym 1889 roku przystąpiono do kolejnej rozbiórki obiektu, jak również budynku sąsiadującego od zachodu, by wznieść nowy, drugi Dwór Artusa. 21 lipca 1888 roku miejski radca Rudolf Schmidt przedstawił szkice i wstępny kosztorys nowego Dworu Artusa, który już 12 grudnia 1891 roku został oddany do użytku. Od chwili otwarcia pełnił on funkcje kulturalne, społeczne i usługowo-gastronomiczne. Na parterze zlokalizowano restaurację i sklepy, na piętrze natomiast znajdowały się sale Wielka, Biała, Mała i Czerwona, a na poddaszu pokoje gościnne.

Po roku 1920, tj. po powrocie Torunia do Polski, reprezentacyjne sale Dworu gościły nie tylko polskich oficerów z generałem Józefem Hallerem – honorowym obywatelem Torunia – na czele, lecz także wybitnych mężów stanu II Rzeczpospolitej. Do Dworu Artusa wróciła tradycja organizacji uroczystości państwowych, spotkań społecznych, zgromadzeń cechowych i zabaw podczas uroczystych balów.

W czasie II wojny światowej obiekt pełnił funkcję restauracji, piekarni, miejsca bankietów oraz, przez krótki czas, szpitala.

W roku 1949 Dwór Artusa został przekazany, jako Collegium Maximum, utworzonemu w Toruniu Uniwersytetowi Mikołaja Kopernika.

Sto lat po wybudowaniu drugiego Dworu Artusa Rada Miejska Torunia podjęła uchwałę o kapitalnym remoncie obiektu przejętego od uniwersytetu. 23 lutego 1995 roku Rada Miejska Torunia powołała Centrum Kultury Dwór Artusa. Ma ono służyć całej społeczności miejskiej poprzez organizację wydarzeń kulturalnych, a także ważnych uroczystości społecznych, politycznych i towarzyskich.