Jak wszystkie drogi podobno prowadzą do Rzymu, tak wszystkie życiowe ścieżki prowadzą do samotności. Z jej łona poczynają się i ludzka mądrość i skłonność do głupoty. To jej zawdzięczamy zarówno dążenie do wspólnoty, jak i działania jej zagrażające. Jednym samotność zapewnia wspinanie się na wyżyny szczęścia, innym osuwanie się w grzęzawisko niedoli. Bycie sam na sam ze sobą przyczynia się zarówno do dobroduszności, jak i czynienia zła – niesie ze sobą pragnienie miłości i oddalenie w separacji.

W ostatnich dekadach na całym świecie bije się na alarm, odnotowując niespotykany w historii wzrost wystąpień różnych typów samotności w ludzkiej populacji. Trwająca od prawie roku pandemia koronawirusa z towarzyszącą jej w skali globu polityką izolacji, dodatkowo wzmacnia i utrwala tę tendencję. Czyżby wiek XXI miał się już okazać erą samotności?

A jeśli nawet, to czy faktycznie należy wysnuwać z tego wyłącznie katastroficzne wizje upadku cywilizacji i zagłady ludzkości? A może trzeba potraktować ten przełomowy moment historii jako epokową okazję i unikalną szansę powrotu człowieka do prawdy o sobie oraz swoich korzeni, wrośniętych głęboko w jego samotność… Samotności, w której wykuwa się i z której wyrasta jego jestestwo?

Może więc era samotności to epopeja renesansu człowieka pogodzonego z samym sobą i własnym losem? Odpowiedzi na te pytania otrzymamy już 25 lutego w Dworze Artusa oraz na artusowym Facebooku i YouTubie.