Jestem dzieckiem strachu – zwykł powiadać o sobie Thomas Hobbes, przypatrując się politycznej zawierusze siedemnastowiecznej Anglii. Przywołany w jego książce Lewiatan był uosobieniem władzy politycznej; żywił się ludzkim lękiem, a jego celem było zapobiec strachowi przed złem, jakim jest cierpienie i nagła, zadana przez innych śmierć. Strach to jedno z ludzkich uczuć, które towarzyszy nam od zarania dziejów. Już od czasów starożytnych szkół filozoficznych starano się opisać lęk przed czyhającym na człowieka złem, pochodzącym od świata, ale też wynikający z uświadomienia sobie kruchości własnego życia. Wysiłki te zmierzały jeśli nie do jego wyeliminowania, to przynajmniej do zapanowania nad nim i zrozumieniem go. Refleksja ta jest aktualna i dziś, gdy triumfy techniki i cywilizacyjne udogodnienia rozsnuwają przed człowiekiem miraż ujarzmienia natury. Filozofia, która od swych początków stara się opisać tę przypadłość ludzkiej natury, a często też ma stanowić remedium na strach, jest ciągle aktualna, bowiem nie udało się usunąć z życia trapiącego człowieka lęku. W trakcie wirtualnego wykładu przekonamy się, czy być może wszyscy jesteśmy – jak powiadał angielski klasyk – dziećmi strachu…